Το ξύλο, ως πιο θερμό και φιλόξενο υλικό, ενσωματώνεται στρατηγικά ώστε να εξισορροπήσει την τραχύτητα των βιομηχανικών στοιχείων. Αγκαλιάζει μεγάλο μέρος των κάθετων επιφανειών, σχηματίζοντας μια συνεχόμενη περιμετρική «επένδυση», πίσω από την οποία οργανώνονται διακριτικά οι ιδιωτικές ζώνες διαβίωσης.
Αυτό το ξύλινο περίβλημα πλαισιώνει τον κοινόχρηστο πυρήνα του χώρου, ενώ ταυτόχρονα αποκρύπτει τα υπνοδωμάτια και τις πιο προσωπικές περιοχές, δημιουργώντας μια αίσθηση θαλπωρής και οικειότητας χωρίς το λοφτ να χάνει τον ανοιχτό χαρακτήρα του.
